Η Αγάπη του Θεού, η αγάπη του κόσμου, και η αγάπη του αναγεννημένου πιστού. Γιώργος Ε Μαρκάκης, Παρ. 19/7/2024
Σήμερα μου μιλά ο Κύριος για την αγάπη του Θεού, που είναι η φύση Του και είναι το βασικό χαρακτηριστικό που μας ξεχωρίζει ότι είμαστε παιδιά του Θεού και παιδιά του Φωτός, από κάθε άλλου είδους άνθρωπο που τον έχει κυριεύσει το Σκοτάδι και το Μίσος του Διαβόλου.
Ώστε θέλουμε να μιλήσουμε για την αγάπη του Θεού, για την οποία χρειάζεται να θέσουμε σωστά θεμέλια κατανόησης με βάση την Αγία Γραφή, και όχι τις κοσμικές απόψεις περί «Αγάπης», που εκφράζουν την ανθρώπινη σοφία με βάση την σαρκική φύση του Ανθρώπου.
Και αυτό, σε αντίθεση με τα ουμανιστικά συναισθήματα και τις θρησκόληπτες προσεγγίσεις περί δήθεν “αγάπης του Θεού”, που στερούνται αλήθειας και τελικά προσπαθούν να συγκαλύψουν το Σκοτάδι μέσα από ένα κάλυμμα δήθεν “αγάπης” που απλά θέλει να καλύψει τη φθορά και αμαρτωλότητα της σάρκας.
Θέλω λοιπόν να προτείνω την εξής σκέψη, ότι, ενώ η έννοια της «Αγάπης» είναι μια, και είναι γενικώς κοινώς αποδεκτή σε κάποιο βαθμό, στην πραγματικότητα υπάρχουν διαφορετικά είδη αγάπης, που έχουν σημαντικές διαφορές μεταξύ τους. Οι διαφορές είναι ποιοτικές άλλο τόσο όσο ο καρπός των διαφορετικών μορφών αγάπης είναι διαφορετικός.
Η προσέγγιση μας για αυτό το μάθημα είναι ότι υπάρχουν τρία είδη «Αγάπης»:
– η Αγάπη του Θεού, η αγάπη του κόσμου, και η αγάπη ενός πιστού στον Χριστό.
Για να κατανοήσουμε την Αγάπη του Θεού χρειάζεται να διαβάσουμε τι μας μαθαίνει η Αγία Γραφή για την φύση του Θεού σε αυτό το θέμα (θα το κάνουμε λίγο παρακάτω).
Όσον αφορά την αγάπη του κόσμου νομίζω όλοι την καταλαβαίνουμε επειδή όλοι την γνωρίσαμε. Αφενός είναι αγάπη ρομαντική, αφετέρου την ταυτίζουμε περισσότερο με την αγάπη μιας μητέρας για το παιδί της. Επιπλέον, είναι μια αγάπη που δεν έχει όρους και όρια και εξ ορισμού είναι μια αγάπη εγωκεντρική, που εξυπηρετεί σε τελικό βαθμό τα δικά μου προσωπικά και ιδιοτελή συμφέροντα.
Η αγάπη του κόσμου δεν ενδιαφέρεται για το καλό του άλλου, και ιδιαίτερα δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το καλό των εχθρών μου. Η αγάπη του κόσμου συμβαδίζει χωρίς κανένα πρόβλημα με το μίσος και την κακία, όπου αγαπώ όποιον με αγαπά και μισώ όλους τους άλλους. Αγαπώ μόνον όταν με συμφέρει έμμεσα ή άμεσα, ακόμη και μέσα σε μια σχέση ζευγαριού, ακόμη και μέσα στο γάμο.
Σε αγαπώ τόσο όσο με βολεύει και σε χρησιμοποιώ για τις ανάγκες μου και τις επιθυμίες μου. Αλλά ξαφνικά η αγάπη μου εξανεμίζεται μόλις πάψει να με συμφέρει και να με βολεύει, ή, βρω κάτι καλύτερο. Εξ ορισμού λοιπόν, η αγάπη του κόσμου είναι προσωρινή και έχει σαν σημείο αναφοράς το Εγώ Μου και το Θέλω Μου, χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον άλλο άνθρωπο.
Υπάρχει και η αγάπη του αναγεννημένου πιστού, που συνήθως είναι κάτι ανάμεσα στην αγάπη του Θεού και στην αγάπη του κόσμου. Αυτό οφείλεται στο ότι βρισκόμαστε σε μια πορεία, σε μια διαδικασία διαρκούς μεταμόρφωσης της σαρκικής μας φύσης μέσα από αγιασμό στην εικόνα και ομοίωση του Κυρίου μας, στο βαθμό που εμείς αφήνουμε το Πνεύμα του Κυρίου μέσα από τον Λόγο Του να ενεργεί μέσα μας την ανακαίνιση.