No comments yet

Λατρεία εκκλησίας, ή, μουσική συναυλία;

Λατρεία εκκλησίας, ή, μουσική συναυλία σε μια θρησκευτική παράσταση;
Ποια είναι η πραγματικότητα που εξελίσσεται στις σύγχρονες εκκλησίες;
Ένα μήνυμα από τον Γιώργο Ε Μαρκάκη, Ποιμένα του Κέντρου Σαλόμ Αθηνών.
Πιστεύω ότι αυτό το μήνυμα θα βοηθήσει πραγματικά όσους θέλουν να μείνουν σταθεροί στη γνήσια Χριστιανική πίστη, και όσους τυχόν θελήσουν να διορθώσουν πράγματα που απαιτούν κάποια διόρθωση είτε μέσα στις καρδιές μας, είτε στις εκκλησιαστικές πρακτικές και προτεραιότητες. Το (πνευματικό) περιβάλλον που αφορά αυτό το θέμα περιστρέφεται κυρίως γύρω από το θέμα της λατρείας στη διάρκεια της εκκλησιαστικής συνάθροισης.
Η εκκλησιαστική λατρεία έχει επηρεαστεί σημαντικά από το είδος της μουσικής και τον τρόπο έκφρασης του κάθε λαού, κάθε γλώσσας, και της αντίστοιχης μουσικής παράδοσης του κάθε τόπου, και βεβαίως της εκάστοτε νέας γενιάς.
Οι εκκλησίες που πρωτοπορούν στον εκμοντερνισμό της λατρείας είναι κυρίως οι χαρισματικές, οι οποίες και πρώτες εισήγαγαν τη μουσική με όλα τα είδη οργάνων σα βασικό μέσο εκκλησιαστικής λατρείας.
Δεν θεωρώ πρόβλημα τον εκμοντερνισμό της μουσικής λατρείας, ούτε τη διαφοροποίηση της έκφρασης της λατρείας από την εκάστοτε νέα γενιά. Δεν είναι αυτό το θέμα αυτού του άρθρου, ούτε και η δική μου πρόθεση να μιλήσω ενάντια σε αυτό. Επίσης δεν υπονοώ ότι υπάρχει πρόβλημα με τις χαρισματικές εκκλησίες επειδή είναι χαρισματικές ούτε και έμμεσα προσπαθώ να πω ότι πρέπει να μένουμε στην παραδοσιακή λατρεία.
Το θέμα αυτού του άρθρου που θεωρώ πρόβλημα δεν είναι ότι η μουσική έχει λάβει την πρώτη θέση στην εκκλησιαστική λατρεία. Το πρόβλημα είναι όταν η λατρεία δεν απευθύνεται πλέον από τους πιστούς προς τον Θεό, αλλά καταντά ένα κοσμικό μέσο διασκέδασης του πλήθους από μια επαγγελματική πλατφόρμα προς τους πιστούς.
Όταν η λατρεία γίνεται ένα μέσο διασκέδασης από την πλατφόρμα που απευθύνεται προς τους πιστούς, αντί η λατρεία να απευθύνεται από τους πιστούς προς τον Θεό, τότε η εκκλησιαστική συνάθροιση μοιάζει μάλλον με συναυλία ή νυχτερινό κέντρο διασκέδασης, παρά τόπος κοινωνίας των πιστών, τροφής του Λόγου του Θεού και αγιασμού.
Ο στόχος της εκκλησιαστικής συνάθροισης και βεβαίως και της λατρείας προς τον Θεό είναι να μεταμορφώνει τη σαρκική μας φύση ώστε να μοιάζουμε περισσότερο με τον Χριστό και ολοένα και λιγότερο να θυμίζουμε τον παλιό μας σαρκικό άνθρωπο που θεωρητικά πέθανε όταν παραδώσαμε την καρδιά μας στον Κύριο.
Θεωρητικά η εκκλησία είναι ο τόπος όπου ο πιστός νιώθει τον έλεγχο για τη σαρκική φύση και τους πειρασμούς της αμαρτίας που ενεργούνται μέσα του. Τότε η γνήσια λατρεία λειτουργεί σαν μέσο προτροπής του Αγίου Πνεύματος ώστε ο πιστός να σταυρώσει τη σάρκα μαζί με τις επιθυμίες της και να πάρει τη σθεναρή απόφαση να συνεχίζει να βαδίζει μαζί με τον Ιησού στο δρόμο του αγιασμού και της πνευματικής αύξησης.
Όταν η εκκλησιαστική συνάθροιση αρχίζοντας από τη μουσική λατρεία έχει μετατραπεί σε τόπο διασκέδασης όπου κυριαρχούν τα ψυχικά συναισθήματα, τότε οι πιστοί συντονίζονται σε ένα είδος εκκλησίας που τους προτρέπει να έρχονται στην εκκλησία για να παραμένουν ζωντανοί ως προς τον κόσμο, αντί να πεθαίνουν ως προς τον κόσμο για να αυξάνεται ο Χριστός μέσα τους.
Όσο κυριαρχεί αυτού του είδους η εκκλησιαστική συνάθροιση, όπου η μουσική λατρεία διασκεδάζει τα ψυχικά συναισθήματα, εκεί μαζεύονται τα πλήθη για να περάσουν όμορφα χωρίς να τους ενοχλεί κανένας που ζουν στην αμαρτία και τη σαρκικότητα, που δεν αυξάνονται στον Χριστό αλλά δεν νιώθουν κανένα έλεγχο ούτε και προτροπή για αγιασμό.
Όσο η επιτυχία της εκκλησίας εξαρτάται από το πλήθος του ακροατηρίου, τόσο αυτού του είδους οι εκκλησίες προσπαθούν να προσφέρουν όσο το δυνατόν καλύτερη παράσταση από την πλατφόρμα αφενός για να κρατήσουν το ακροατήριο τους, και αφετέρου για να ελκύσουν ακόμη περισσότερο από τέτοιου είδους ακροατήριο.
Όσο η επιτυχία μιας τοπικής εκκλησίας των ημερών μας εξαρτάται από την παράσταση που προσφέρει από την πλατφόρμα η μουσική ομάδα, τόσο η μουσική παραγωγή γίνεται το επίκεντρο του εκκλησιαστικού έργου.
Στη συνέχεια ακόμη και το κήρυγμα πρέπει να είναι ευθυγραμμισμένο με αυτού του είδους την παράσταση για να μη φύγει το ακροατήριο, οπότε παύει πλέον να είναι υγιής διδασκαλία του Λόγου που εκπορεύεται από το σταυρό του Χριστού.
Γίνεται πλέον ένα κήρυγμα όπου επικρατεί η ρηχή παρουσίαση ενός Θεού που αγαπά όλους έτσι όπως είναι χωρίς να χρειάζεται σταύρωση της σάρκας και αγιασμός, όπου έχει ήδη πάψει προ πολλού να θυμίζει τον Θεό της Αγίας Γραφής.
– Όταν η εμπειρία της «συνάντησης», ή αλλιώς, της επαφής με το υπερφυσικό, κατά την ώρα της μουσικής λατρείας καταντήσει να είναι το μοναδικό πρότυπο εκκλησιαστικής εμπειρίας, τότε καταντούμε εθισμένοι όπως οι τοξικομανείς που έχουμε ανάγκη από την επόμενη τέτοια εμπειρία, που ψάχνουμε που και πότε θα πάρουμε την επόμενη δόση μας.
Τότε έχουμε εξουθενωμένους παραγωγούς του μουσικού προγράμματος που προετοιμάζουν την παραγωγή έτσι ώστε να είναι μια επική εμπειρία, χειραγωγώντας τα πλήθη μέσα από τη μουσική, τα φώτα, την εικόνα και τον ήχο.

Post a comment