Σήμερα θα συμμεριστώ τις σκέψεις που με οδήγησε το Άγιο Πνεύμα καθώς προσευχόμουν για την Ελλάδα. Καθώς Του ζήτησα να μου δείξει τι έχει στην καρδιά Του, και πως να προσευχηθώ σύμφωνα με το δικό Του θέλημα και επιθυμία, ο Κύριος μου έδειξε την μεγάλη ανάγκη που υπάρχει η Ελληνική Εκκλησία να αλλάξει όσον αφορά ένα πολύ σημαντικό θέμα στο οποίο έχουμε αστοχήσει.

Ματθαίου 28:19 Αφού, λοιπόν, πορευτείτε, κάντε μαθητές [μαθητεύσατε] όλα τα έθνη, βαπτίζοντάς τους στο όνομα του Πατέρα και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, 20 διδάσκοντάς τους να τηρούν όλα όσα παρήγγειλα σε σας· και δέστε, εγώ είμαι μαζί σας όλες τις ημέρες, μέχρι τη συντέλεια του αιώνα. Αμήν.

Ενώ η τελευταία εντολή του Ιησού ήταν να «μαθητεύσουμε» αυτούς που πιστεύουν στο Ευαγγέλιο (εννοείται, αφότου βαπτιστούν σαν πράξη πίστης και παράδοσης της ζωής τους στον Κύριο), σε μεγάλο βαθμό η Εκκλησία στο σύνολο της απλά κηρύττει, χωρίς να μαθητεύει άμεσα. Υπάρχει τόσο μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο κήρυγμα και την μαθητεία όσο είναι η ημέρα με τη νύχτα. Εντούτοις, η μαθητεία δεν αποτελεί το βασικό συστατικό του τι θεωρείται «επιτυχία» για μια εκκλησία.

Η «σωτηρία» νέων ψυχών αποτελεί επιτυχία. Η αριθμητική αύξηση του ακροατηρίου που προσέρχεται να ακούσει τα κηρύγματα θεωρείται επιτυχία. Το βάρος του ενδιαφέροντος είναι στο κατά πόσον μια τοπική εκκλησία θεωρείται μια από τις καλύτερες κυρίως εξ αιτίας των προγραμμάτων που προσφέρει, του κοινωνικού της έργου, και άλλων δραστηριοτήτων, όπως ο ευαγγελισμός, οι ξένοι κήρυκες που έρχονται να κηρύξουν, τα Συνέδρια που κάνει, καθώς και η βοήθεια προς τους άστεγους κλπ.

Και ενώ όλα αυτά είναι καλά και απαραίτητα, άραγε σε τι βαθμό μετρά η ανάγκη για μαθητεία αυτών που έρχονται στην τοπική εκκλησία; Ο καρπός στη ζωή της αναγεννημένης εκκλησίας στην περίοδο των τελευταίων 2-3 δεκαετιών που εγώ γνωρίζω, καθώς και των 70 ετών από το 1950 μετά τους πολέμους όπως φαίνεται από τα αποτελέσματα που έφερε στις ζωές αυτών που ηγήθηκαν της Εκκλησίας τα τελευταία 20-30 χρόνια, φανερώνει ότι δεν υπήρξε σωστή μαθήτευση των πιστών.

Σε κάποιο βαθμό αυτό οφείλεται στη μεγαλύτερη πλάνη που έχει επικρατήσει στην εκκλησία, που είναι το «Ευαγγέλιο της ατομικής σωτηρίας». Από την μια, η επικρατούσα θεολογία φέρνει εφησυχασμό ότι αρκεί που είσαι σωσμένος μια και δέχτηκες τον Χριστό σωτήρα. Από την άλλη, οι περισσότερες εκκλησίες επικεντρώνονται κυρίως σε ευαγγελιστικά μηνύματα σωτηρίας, και σε βασικές διδασκαλίες που αποτελούν το «γάλα» για τα νέα εν Χριστώ παιδιά, παραμελώντας έτσι την ανάγκη για συστηματική μαθήτευση των πιστών ώστε να φέρουν πλούσιο καρπό της Βασιλείας του Θεού στις ζωές τους, και μέσα από τις ζωές τους.

Μάλιστα, καθώς είναι γραμμένο στο Ματθαίο 10:24 ότι «Δεν υπάρχει μαθητής ανώτερος από τον δάσκαλο του, ούτε δούλος ανώτερος από τον κύριό του» και «Είναι αρκετό στον μαθητή να γίνει όπως ο δάσκαλός του, και ο δούλος όπως ο κύριός του», είναι αυτονόητο ότι αν η μόνη διδασκαλία που δέχεται ένας πιστός μιας τοπικής εκκλησίας είναι από τον Ποιμένα αυτής της εκκλησίας, τότε σίγουρα δεν πρόκειται να δούμε τους νέους πιστούς να ξεπερνούν τα χαμηλά όρια και τους περιορισμούς της αναγεννημένης εκκλησιαστικής κοινότητας των περασμένων 70 ετών.

Σε αντίθεση με αυτή την κατάσταση της ελληνικής εκκλησίας που οι ίδιοι οι Ποιμένες δεν γνώρισαν μαθήτευση και δεν ξέρουν πως να μαθητεύσουν τους πιστούς με στόχο την πλήρη ανάπτυξη, ο καρπός φαίνεται μέσα από τα λόγια του Απ. Παύλου που έγραψε:

Εφεσίους 4:13 μέχρις ότου όλοι ανεξαίρετα να φτάσουμε στην ενότητα της πίστης, και της επίγνωσης του Υιού τού Θεού, σε τέλειον άνδρα, σε μέτρο ηλικίας τού πληρώματος του Χριστού·

Ποια είναι η πραγματικότητα της ελληνικής εκκλησίας; Αφενός δεν υπάρχει η πληρότητα των διακονιών σε συνεργασία για την οικοδομή των πιστών – υπάρχει συνήθως μόνον ένας Ποιμένας που θέτει το ταβάνι σε κάθε θέμα διδασκαλίας και πεποιθήσεων, όσο λάθος κι αν είναι αυτές, μια και δεν υπάρχουν κι άλλες φωνές για να φέρουν έλεγχο στα λάθη και ισορροπία.

Αφετέρου όχι μόνον δεν υπάρχει ενότητα πίστης που είναι καρπός πνευματικής αύξησης πέρα από το νηπιακό στάδιο, αλλά από την άλλη η συμμετοχή σε μια τοπική εκκλησία στην Ελλάδα αυτομάτως σημαίνει ότι υψώνονται εμπόδια και δημιουργείται ένα κλίμα ανταγωνισμού, αντιπαράθεσης και συγκρίσεων ποια είναι η καλύτερη εκκλησία, ποιος είναι ο καλύτερος κήρυκας, και κάθε είδους τέτοιες σαρκικότητες που φανερώνουν την έλλειψη αύξησης στην επίγνωση του Ιησού Χριστού.

Εκτός από αυτό, υπάρχει και η άλλη έμφαση που έδωσε ο Ιησούς προς τους μαθητές Του, που συμβαδίζει με την ανάγκη για μαθήτευση.

Λουκά 10:1 ΚΑΙ ύστερα απ’ αυτά, ο Κύριος διόρισε και άλλους 70, και τους έστειλε ανά δύο πριν απ’ αυτόν σε κάθε πόλη και τόπο, όπου επρόκειτο αυτός να πάει. 2 Τους έλεγε, λοιπόν: Ο μεν θερισμός [είναι] πολύς, οι εργάτες όμως λίγοι· παρακαλέστε, λοιπόν, τον Κύριο του θερισμού να βγάλει εργάτες στον θερισμό του.