Ολόκληρο το κείμενο σε μορφή pdf:
https://drive.google.com/file/d/1s57S6xGlezdJI02sB0ECGz8a-dP9lMW_/view?usp=sharing

Νομίζω δεν είναι σύμπτωση ότι σήμερα κυκλοφόρησε ένα άρθρο και ο Χάρης Γαντές με τίτλο: «Η ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ Μια από τις πιο ύπουλες παγίδες στην ζωή του Χριστιανού».

https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=1297567267381615&id=100013850622352&comment_id=1297763894028619&notif_id=1642520953111627&notif_t=feed_comment_reply&ref=notif

Και οι δύο σήμερα γράφαμε άρθρα σχεδόν για το ίδιο θέμα. Μάλλον κάτι θέλει να πει το Άγιο Πνεύμα. Λίγες σημειώσεις για το μάθημα:

Οι πιστός Χριστιανός που δεν γνωρίζει τους δρόμους του Πνεύματος δεν έχει άλλη επιλογή από του να στραφεί στη δική του διάνοια που έχει απόλυτο έλεγχο επάνω στο γραπτό Λόγο, σύμφωνα με τις προσωπικές, πολιτισμικές, εκκλησιαστικές παραδόσεις και απόψεις που έχουν δημιουργηθεί στη διάνοια αυτού του ανθρώπου – συνήθως από πριν αναγεννηθεί και ακόμη πιο σίγουρα από πριν αρχίσει να αυξάνεται στον Χριστό και να μεταμορφώνεται εσωτερικά.

Όταν ο πιστός Χριστιανός που αγαπά τον Κύριο Ιησού με όλη του την καρδιά διατηρεί τον απόλυτο έλεγχο της ανθρώπινης διάνοιας επάνω στον γραπτό Λόγο, τότε η προκύπτουσα θεολογία και οι επιλογές λατρείας δεν εκπροσωπούν (απαραίτητα) την καρδιά και το νου του Χριστού, ούτε και την αρχική πρόθεση του Θεού για την οποία μας έδωσε τον γραπτό Λόγο.

Το σύνηθες φαινόμενο είναι ότι οι θεολογικές απόψεις εκφράζουν, εκπροσωπούν και αντικατοπτρίζουν τις επιλογές και τις επιρροές της ανθρώπινης διάνοιας. Με άλλα λόγια, οι θεολογικές απόψεις είναι ως επί το πλείστον έκφραση της αλαζονείας της γνώσης που φουσκώνει και θεωρεί τον εαυτό της σαν το μέτρο της Αλήθειας με βάση την οποία κρίνονται όλα αν είναι ορθά ή λάθος.

Ο Απ. Παύλος εξηγεί ότι το μέτρο της Αλήθειας είναι η κατανόηση του ίδιου του ανθρώπου με βάση τη συνείδηση του.

Ρωμαίους 14:5 Άλλος μεν κρίνει μία ημέρα [αγιότερη] παρά μία [άλλη] ημέρα, άλλος όμως κρίνει ίση κάθε ημέρα. Κάθε ένας ας είναι πληροφορημένος στον δικό του νου.

6 Εκείνος που παρατηρεί την ημέρα, την παρατηρεί για τον Κύριο, και εκείνος που δεν παρατηρεί την ημέρα, για τον Κύριο δεν [την] παρατηρεί. Αυτός που τρώει, για τον Κύριο τρώει· επειδή, ευχαριστεί τον Θεό· και εκείνος που δεν τρώει, για τον Κύριο δεν τρώει, και ευχαριστεί τον Θεό.

Το «κάθε ένας ας είναι πληροφορημένος στον δικό του νου» στα πλαίσια του παραδείγματος των επιλογών λατρείας που αναφέρει το κείμενο, μας δίνει το ελεύθερο να ακολουθούμε εντελώς αντίθετες θεολογικές κατευθύνσεις, και παρόλα αυτά να είμαστε όλοι ορθοί στα δικά μας μάτια, αλλά και στα μάτια του Θεού, ο οποίος δεν μας κρίνει με τα δικά Του αποκλειστικά κριτήρια, αλλά με βάση την πληροφόρηση του δικού μας νου (άσχετα με το αν είναι σωστή η λάθος).

Ρωμαίους 14:13 Λοιπόν, ας μη κρίνουμε πλέον ο ένας τον άλλον· αλλά, κρίνετε μάλλον τούτο, το να μη βάζετε πρόσκομμα στον αδελφό ή σκάνδαλο. 14 Ξέρω και είμαι πεπεισμένος στον Κύριο Ιησού, ότι τίποτε δεν υπάρχει ακάθαρτο από μόνο του, παρά σ’ εκείνον που στοχάζεται κάτι ότι είναι ακάθαρτο, σ’ εκείνον [είναι] ακάθαρτο.

Είναι τόσο μεγάλη αυτή η πρόκληση, καθόσον αυτό που στον άλλο είναι ακάθαρτο, σε μένα να είναι καθαρό και το αντίστροφο, και εντούτοις είμαστε όλοι εν τάξει ενώπιον του Κυρίου που μας αποδέχεται με βάση τη δική μας συνείδηση για το κάθε θέμα.

Αυτός που έχει αποκάλυψη από το Πνεύμα του Θεού και έχει μια άποψη για το πως να εξηγήσει την Αγία Γραφή σε ένα αμφιλεγόμενο θέμα, και ο άλλος που είναι αντίθετος επειδή δεν έχει αυτή την αποκάλυψη από το Άγιο Πνεύμα, και έχει καταλήξει στη δική του θεολογία με βάση τη διανοητική επεξεργασία της ανθρώπινης σκέψης, και οι δύο είναι αποδεκτοί από τον Θεό.

Χαράξαμε στις καρδιές των ανθρώπων τις θεολογίες που μας έκαναν να νιώθουμε περήφανοι ότι έχουμε την καλύτερη Εκκλησία, και πολεμήσαμε ενάντια στις άλλες Εκκλησίες κατηγορώντας τα αδέλφια μας εν Χριστώ ότι είναι σε πλάνη και ότι δεν θα είναι στην Αρπαγή επειδή δεν έχουν τη σωστή θεολογία, που είναι μόνον η δική μας. Θεοποιήσαμε την αλαζονεία της γνώσης σε τέτοιο βαθμό ώστε να γίνει το μέτρο της διχόνοιας και της αντιπαράθεσης, της σύγκρισης και της σύγκρουσης, του ανταγωνισμού και της φιλονικίας.

Πως τώρα να αφήσουμε στο Άγιο Πνεύμα να μας οδηγήσει σε όλη την Αλήθεια; Πως τώρα να αποδεχτούμε ότι οι θεολογίες που πολεμήσαμε και εξουθενώσαμε μπορεί να ήταν τελικά η Αλήθεια που εμείς απορρίψαμε;

Ή, πως να ταπεινωθούμε σε τέτοιο εξευτελιστικό σημείο ώστε να ομολογήσουμε ότι τελικά δεν έχει σημασία ποιανού η θεολογία είναι σωστή ή λάθος, αφού ο Λόγος του Θεού μας πείθει ότι ο Κύριος μας αποδέχεται και τους μεν και τους δε με βάση την πληροφόρηση του δικού μας νου…

Όταν ο άνθρωπος δεν γνωρίζει τους δρόμους του Πνεύματος δεν έχει άλλη επιλογή από του να ακούει το δικό του νου… αυτή είναι η αλαζονεία της γνώσης που δεν έχει ανάγκη από την αποκάλυψη του Αγίου Πνεύματος. Και η σοφία δικαιώθηκε από όλα τα παιδιά της!