Καθώς ήμουν σε προσευχή την 1η Δεκεμβρίου, και καθώς αυτός είναι ο τελευταίος μήνας αυτής της τόσο ανατρεπτικής χρονιάς που έφερε τα πάνω-κάτω στον πλανήτη μας, οι σκέψεις μου πήγαν προς την κατεύθυνση του «κλεισίματος» ή «τελειώματος».

Άραγε πως θα κλείσει η αυλαία του 2020; Το κλείσιμο του έτους θα αφήσει την τελευταία σφραγίδα επάνω σε όλη τη χρονιά, θα είναι αυτό που θα θυμόμαστε περισσότερο όταν θα έχει πια περάσει και δεν θα μείνει παρά μόνον η ανάμνηση. Αλλά τι είδους ανάμνηση θα είναι αυτή; Ανάμνηση ευλογίας, ή, θα είναι κάτι άλλο;

Θα ευλογήσει ο Κύριος τα τελευταία περισσότερο από τα πρώτα αυτού του χρόνου; Ή μήπως θα είναι ένας καιρός κρίσης για μας; Αυτό θα κριθεί ανάλογα με τι θα δει ο Θεός στην καρδιά, τα λόγια, και τα έργα μας, που σημάδεψαν αυτή τη χρονιά των θλίψεων, ή ακόμη και των μεγάλων δοκιμασιών για πολλούς.

Ο ίδιος ο Ιησούς μίλησε με παραβολές για το κατά πόσο θα βρεθούμε άξιοι για να λάβουμε περισσότερα, όπως με την παραβολή με τα τάλαντα. Εκεί μαθαίνουμε ότι αυτός που δεν βρέθηκε άξιος, ακόμη κι εκείνο που είχε στην αρχή, στο τέλος αφαιρέθηκε από αυτόν.

Στο βιβλίο της Αποκάλυψης (3:4) ο Ιησούς μας λέει για κάποιους ότι «θα περπατήσουν μαζί μου με λευκά, επειδή είναι άξιοι», ενώ στο πρότυπο των προ-Χριστού κειμένων βρίσκουμε την ίδια αρχή μέσα από το παράδειγμα του λαού Ισραήλ, που ήταν ο πρόδρομος της Βασιλείας του Θεού εν Χριστώ, και ο δικός μας παιδαγωγός:

Έξοδος 18:21 και να διαλέξεις από ολόκληρο τον λαό άνδρες άξιους, που φοβούνται τον Θεό, άνδρες φιλαλήθεις, που μισούν τη φιλαργυρία· και βάλ’ [τους] επάνω σ’ αυτούς [ως] χιλίαρχους, εκατόνταρχους, πεντηκόνταρχους, και δέκαρχους· 22 και ας κρίνουν τον λαό πάντοτε·

Επίσης διαβάζουμε στην Αγία Γραφή ακόμη μια πνευματική αρχή που αφορά τα έσχατα, που μας εξηγεί τις προθέσεις του Θεού που αφορούν τις δοκιμασίες που περνάμε στην πορεία που βαδίζουμε αφότου «φύγαμε από την σκλαβιά της Αιγύπτου», δηλαδή αφότου αναγεννηθήκαμε και αρχίσαμε να βαδίζουμε με τον Κύριο.

Αυτή είναι μια πορεία όχι μόνον απελευθέρωσης από την γη της Αιγύπτου – αυτό έχει ήδη γίνει – είναι μια πορεία που μας οδηγεί στην κατάκτηση της Γης της Υπόσχεσης, που είναι το κυρίως έργο του Αγίου Πνεύματος για την Εκκλησία Του αυτό τον καιρό.
Ακριβώς επειδή ο στόχος δεν είναι απλά η σωτηρία μας από την Αίγυπτο, αλλά η κατάκτηση της Γης της Υπόσχεσης γι’ αυτό και ενίοτε οι κρίσεις του Θεού μοιάζουν να είναι κάπως σκληρές, όπως στην παραβολή με τις μνες που διαβάσαμε, ή άλλες παρόμοιες.

Δευτερονόμιο 8:15 ο οποίος σε οδήγησε μέσα από τη μεγάλη και τρομερή [αυτή] έρημο, [όπου υπήρχαν] φλογερά φίδια, και σκορπιοί, και ξηρασία, όπου δεν υπήρχε νερό· ο οποίος ανέβλυσε σε σένα νερό από τη σκληρή πέτρα· 16 ο οποίος σε έθρεψε στην έρημο με το μάννα, που δεν γνώριζαν οι πατέρες σου, για να σε ταπεινώσει, και για να σε δοκιμάσει, για να σε αγαθοποιήσει στα έσχατά σου.

Ο λαός του Θεού στην Παλαιά Διαθήκη έπρεπε να πολεμήσει, αλλά η υπόσχεση του Θεού γι’ αυτούς αν νικούσαν ήταν υπέροχη, καθώς τους είχε πει αυτά τα λόγια:

Δευτερονόμιο 11:11 αλλά, η γη στην οποία διαβαίνετε για να την κληρονομήσετε, είναι γη βουνών και κοιλάδων, πίνει νερό από τη βροχή τού ουρανού· 12 γη που ο Κύριος ο Θεός σου την επιβλέπει πάντοτε· τα μάτια τού Κυρίου τού Θεού σου είναι επάνω της, από την αρχή τού χρόνου μέχρι το τέλος τού χρόνου.

Αυτά τα λόγια τώρα βρίσκουν εφαρμογή στη δική μας ζωή με συμβολικό τρόπο, που η γη για την οποία μιλάμε είναι η ζωή μας, στην οποία καλούμαστε να κάνουμε φανερή τη Βασιλεία του Θεού, νικώντας τους εχθρούς μας, και κάνοντας πραγματικότητα τις υποσχέσεις του Θεού για τις ευλογίες που θέλει να μας δώσει για να μας αγαθοποιήσει – το οποίο δεν γίνεται αυτόματα αλλά μετά από δοκιμασίες και θλίψεις, αν βρεθούμε δόκιμοι και άξιοι να λάβουμε.