Η προσευχή είναι ίσως το πιο βασικό θεμέλιο της ζωής της πίστης και της σχέσης με τον Θεό. Αυτό φαίνεται όταν παρατηρήσουμε την αυθόρμητη αντίδραση των παιδιών που δεν χρειάζεται να τα μάθουμε πως να προσεύχονται.

Τα παιδιά ξέρουν πως να προσευχηθούν αυθόρμητα, όπως και όταν τα πετάξεις μέσα σε νερό, ξέρουν από ένστικτο πως να κρατούν την αναπνοή τους, πως να κολυμπούν και να μένουν στην επιφάνεια.

Έτσι από ένστικτο ο άνθρωπος ξέρει πως να προσεύχεται επειδή είναι ο τρόπος επικοινωνίας με τον αόρατο Θεό που μας δημιούργησε, και έβαλε την ικανότητα της προσευχής μέσα μας, ώστε να μπορούμε να συνομιλούμε μαζί Του.

Όμως η αυθόρμητη ικανότητα προσευχής από ένστικτο δεν αρκεί. Χρειάζεται να μάθουμε περισσότερα πράγματα για την ζωή της προσευχής των αναγεννημένων παιδιών του Θεού. Εφόσον όλες οι θρησκείες του κόσμου έχουν προσευχή σαν βασικό θεμέλιο, και εφόσον ακόμη και οι Σατανιστές προσεύχονται στον δικό τους Αφέντη, άραγε αρκεί η αυθόρμητη και ενστικτώδης ικανότητα προσευχής, ή μήπως χρειάζεται να εκπαιδευτούμε στο πως να προσευχόμαστε όπως ο ίδιος ο Ιησούς, και η πρώτη Εκκλησία;

Τα μωρά που θα πετάξεις μέσα στο νερό ξέρουν πως να επιπλέουν αλλά δεν γνωρίζουν τεχνικές κολύμβησης. Παρόμοια, οι πρώτοι μαθητές του Ιησού είχαν μεγαλώσει σε μια κοινωνία που η προσευχή ήταν εγγενές χαρακτηριστικό της εθνικής τους ταυτότητας σαν Ιουδαίοι – κι όμως…

Λουκά 11:1 ΚΑΙ ενώ αυτός προσευχόταν σε κάποιον τόπο, καθώς σταμάτησε, κάποιος από τους μαθητές του, είπε σ’ αυτόν: Κύριε, δίδαξέ μας να προσευχόμαστε, όπως και ο Ιωάννης δίδαξε τους μαθητές του. 2 Και τους είπε: Όταν προσεύχεστε, να λέτε: Πατέρα μας, που [είσαι] στους ουρανούς, ας αγιαστεί το όνομά σου, ας έρθει η βασιλεία σου, ας γίνει το θέλημά σου, όπως στον ουρανό, κι επάνω στη γη.