«Αυτός είναι καιρός οραματισμού, (επανα-)σχεδιασμού, και,
(επανα-)προσδιορισμού τακτικής και στόχων, μεθόδων και
διαδικασιών, προώθησης και εξάπλωσης της Βασιλείας του Θεού»

… εννοείται, μέσα από την Εκκλησία, και πιο ιδιαίτερα, μέσα από τους Εργάτες του Ευαγγελίου που ηγούμαστε του έργου και έχουμε την ευθύνη να εκπροσωπούμε με όσο μεγαλύτερη ακρίβεια είναι δυνατόν τα σχέδια του Κυρίου που είναι η Κεφαλή όλων μας, και, να εκτελούμε τις συγκεκριμένες οδηγίες του Αγίου Πνεύματος.

Εννοείται ότι αυτό ισχύει πάντοτε σαν γενικός κανόνας. Όμως, υπάρχει ειδοποιός διαφορά που έγκειται στο ότι στην καθημερινότητα της ζωής υπάρχουν πολλά πράγματα που έχουν γίνει συνήθεια, και τα κάνουμε χωρίς καν να το σκεφτόμαστε. Λ.χ. κανείς Ποιμένας δεν κάθεται να εξετάσει το σενάριο να ΜΗΝ κάνει συνάθροιση στο εκκλησιαστικό του κτίριο την ερχόμενη Κυριακή. Κανείς εκκλησιαστικός ηγέτης δεν σκέφτεται τι αλλαγές να κάνει στη διακονία του, χωρίς να συντρέχει κάποιος λόγος αλλαγών.

Κι όμως, αισθάνομαι το Άγιο Πνεύμα να λέει πως αυτός είναι καιρός μεταβολών, και, πως αυτή την ώρα υπάρχουν δύο επιλογές για κάθε πιστό, και για κάθε υπεύθυνο Εργάτη Ευαγγελίου που ηγείται μιας διακονίας.

Η πρώτη επιλογή είναι να γίνει συνειδητή εκζήτηση του Προσώπου του Κυρίου για νέο οραματισμό, που ενδέχεται να οδηγήσει σε επανασχεδιασμό και επαναπροσδιορισμό σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, είτε σε επίπεδο προσωπικό, είτε τοπικής δ��ακονίας, είτε στο ευρύτερο Σώμα του Χριστού.

Η δεύτερη επιλογή είναι για όσους δεν δώσουν τον χρόνο να σταθούν μπροστά στον Κύριο με ετοιμότητα να δεχθούν νέες εντολές, νέες κατευθύνσεις, νέους στόχους και σε κάποιες περιπτώσεις νέα πορεία.

Σε τέτοια περίπτωση κάποιοι θα βρεθούν μπροστά σε απρόσμενες εκπλήξεις, που θα τους αναγκάσουν να ανταποκριθούν, αλλά αυτό θα είναι εκ των υστέρων και γι’ αυτό θα υπάρχει κόστος και συνέπειες.

Αισθάνομαι το Άγιο Πνεύμα να μας υπενθυμίζει πόσο έχει ήδη αλλάξει ο κόσμος μέσα στους πρώτους 6 μήνες του 2020. Πόσα νέα και πρωτόγνωρα πράγματα έγιναν, που ήλθαν ξαφνικά και απροσδόκητα και βρήκαν τους περισσότερους απροετοίμαστους. Και τώρα πολλοί έχουν μόνον μια επιθυμία μέσα στην καρδιά τους, να ξαναγυρίσουν όλα κ��ι να γίνουν όπως ήταν πριν. Όμως νιώθω το Άγιο Πνεύμα να μας ρωτά:

«Καλά, ακόμη δεν καταλάβατε; Ακόμη δεν καταλάβατε ότι είμαι Εγώ, ο Κύριος, που σείω τα πάντα που μπορούν να σειστούν, ώστε να μείνουν όρθια μόνον τα ασάλευτα που έχω οικοδομήσει Εγώ ο ίδιος (;) Όλα τα άλλα είναι σαν τα παλάτια στην άμμο που τα παρασύρει το κύμα της φουρτούνας που ξεσηκώνει ο άνεμος του δικού Μου Πνεύματος που σαρώνει κάθε τι που είναι από τον κόσμο».

Και ο Κύριος λέει «Θα φέρω νέες φουρτούνες που θα σαρώσουν κάθε προσπάθεια ανθρώπου για να κρατήσει ό,τι δεν σαλεύτηκε μέχρι τώρα. Πολλοί είναι αυτοί που ΔΕΝ βλέπουν το δικό Μου χέρι που έχει υψωθεί εναντίον τους, επειδή αρνούνται να ακούσουν την Φωνή Μου που φέρνει έλεγχο μέσα στις συνειδήσεις».

Σε αυτό το σημείο ανέβηκε ��την καρδιά μου η ενθύμηση των εξής λόγων:

Ησαΐας 28:1 ΟΥΑΙ στο στεφάνι τής υπερηφάνειας των μέθυσων του Εφραΐμ, των οποίων η ένδοξη ωραιότητα [είναι] άνθος που μαραίνεται· οι οποίοι κατακυριεύονται από το κρασί επάνω στις κορυφές των παχέων κοιλάδων!

Μέσα από αυτά τα λόγια του δικού Του προφήτη, ο Θεός μιλά προς την Εκκλησία Του που την παρουσιάζει σαν μια οχυρωμένη πόλη που βρίσκεται κάτω από επίθεση, και κάνει διαχωρισμό ανάμεσα σε δύο ειδών πιστούς.

Από τη μια είναι οι «μέθυσοι του Εφραΐμ» (που προφανώς είναι οι πιο πολλοί) και από την άλλη είναι αυτοί που είναι οι λίγοι, γιατί ονομάζονται το «υπόλοιπο του λαού» του Θεού. Σε πολλούς προφήτες ο Θεός μιλά με τον ίδιο τρόπο, και όλη η προφητεία της Παλαιάς Διαθήκης μεταφέρει το ίδιο μήνυμα: οι πιο πολλοί, που ήταν οι 10μιση φυλές του βόρειου Βασιλείου του Ισραήλ, εξορίστηκαν και κατασκορπίστηκαν στα έθνη, ενώ μόνο μιάμιση φυλή του Ιούδα και του Βενιαμίν επέστρεψαν από την εξορία στην Βαβυλώνα – και πάλι όχι όλοι, αλλά μόνον ένα υπόλοιπο εξ αυτών.

Εδώ λοιπόν ο Κύριος καταδικάζει όσους από τον λαό Του είναι αυτοί που «κατακυριεύονται από το κρασί επάνω στις κορυφές των παχέων κοιλάδων», «των οποίων η ένδοξη ωραιότητα [είναι] άνθος που μαραίνεται», και προειδοποιεί ότι «το στεφάνι τής υπερηφάνειας των μέθυσων του Εφραΐμ θα καταπατηθεί κάτω από τα πόδια», και «το άνθος τής ένδοξης ωραιότητάς τους» θα μαραθεί και θα χαθεί.

Όμως από την άλλη, επαινεί το μικρό υπόλοιπο του λαού Του που προσδιορίζει σαν αυτούς που «κάθονται για κρίση» (δηλαδή όσους κ��ίνουν σωστά, και αυτούς που έχουν την ευθύνη της ηγεσίας που κάνει ορθές κρίσεις), και, «αυτούς που εμποδίζουν την σφαγή, ή, την καταστροφή, απωθώντας τον πόλεμο ΑΠΟ τις πύλες» – δηλαδή όσους στέκονται φρουροί, αγρυπνώντας στην προσευχή με προσκαρτέρηση, όπως περιγράφει ο Απ. Παύλος στην Εφεσίους 6:18:

«προσευχόμενοι σε κάθε καιρό, με κάθε προσευχή και δέηση εν Πνεύματι, και αγρυπνώντας σ’ αυτό τούτο με κάθε προσκαρτέρηση και δέηση για όλους τούς αγίους».