Η Ψυχή του Ανθρώπου στον αναγεννημένο πιστό στον Θεό διαμέσου του Ιησού Χριστού. Γιώργος Ε Μαρκάκης, Τετάρτη 10 Ιουλίου 2024.
————————
Αυτό το μάθημα για την Ψυχή του Ανθρώπου είναι αυτόνομο, αλλά έρχεται αμέσως μετά από το προηγούμενο μάθημα. Από μια άποψη είναι το Μέρος 2 εκείνου του μαθήματος:
Ο Νόμος του Πνεύματος της Ζωής εν Χριστώ Ιησού, έναντι
του Νόμου της Αμαρτίας και του Θανάτου (7/7/24).
————————
Το θέμα μας είναι η ΨΥΧΗ του Ανθρώπου – τι μας μαθαίνει η Αγία Γραφή για την ψυχή μας, πως η ψυχή μας αλληλοεπιδρά με το πνεύμα μας και την διάνοια μας, πως η ψυχή μας προσδιορίζει τις επιλογές, τις αποφάσεις και τις ενέργειες μας.
Όμως το πιο σημαντικό είναι το κατά πόσο η ψυχή μας εκφράζει την επιθυμία του Πνεύματος του Θεού μέσα μας, ή, σε τι βαθμό η ψυχή μας μπορεί να εναντιώνεται στην επιθυμία του Πνεύματος, και συχνά να εναντιώνεται ακόμη και στην ίδια την επιθυμία του δικού μας νου.
Άραγε πόσες φορές πιάσαμε τον εαυτό μας να λέει πράγματα που εμείς δεν θέλαμε να πούμε; Πόσες φορές μετανοήσαμε για τρόπους συμπεριφοράς και λόγια που ενώ εμείς οι ίδιοι τα κάναμε, εμείς οι ίδιοι ξέραμε ότι δεν τα κάναμε και δεν τα είπαμε εμείς… (όσο παράδοξο κι αν ακούγεται).
Στο περασμένο μάθημα μιλήσαμε για το Νόμο του Πνεύματος της Ζωής και το Νόμο της Αμαρτίας και του Θανάτου. Άραγε υπάρχει κάποια σχέση ανάμεσα σε αυτούς τους δύο Νόμους που ενεργούν ταυτόχρονα μέσα μας, και στη δυσκολία και τον διαχωρισμό που συχνά εμφανίζεται μέσα μας, ανάμεσα στην ψυχή και την καρδιά μας; Ή ίσως θα μπορούσαμε να πούμε, ανάμεσα στην ψυχή και το νου μας.
Αυτό είναι ακόμη ένα δύσκολο θέμα που θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε, δηλαδή το κατά πόσο ο νους μας και η καρδιά μας είναι το ίδιο πράγμα, ενώ η Ψυχολογία λέει ότι ο νους μας είναι μέρος της ψυχής μας. Όμως το πιο σημαντικό για εμάς δεν είναι η επιστημονική ανάλυση της ανθρώπινης φύσης μας, αλλά το πως να νικούμε τα έργα της Αμαρτίας και του Θανάτου μέσα στην ίδια την ψυχή μας, επιλέγοντας και ενεργοποιώντας το Νόμο του Πνεύματος της Ζωής που ενεργείται στην καρδιά μας (δηλαδή στο πνεύμα του Ανθρώπου).
Εδ. 14 ψυχικὸς δὲ ἄνθρωπος οὐ δέχεται τὰ τοῦ πνεύματος τοῦ θεοῦ
Α’ Κορινθ. 2:14 Ο φυσικός [ψυχικὸς] άνθρωπος, όμως, δεν δέχεται αυτά που ανήκουν στο Πνεύμα τού Θεού· επειδή είναι σ’ αυτόν μωρία, και δεν μπορεί να [τα] γνωρίσει· για τον λόγο ότι, ανακρίνονται με πνευματικό τρόπο. 15 Ενώ μεν ο πνευματικός [άνθρωπος] ανακρίνει τα πάντα, αυτός όμως δεν ανακρίνεται από κανέναν. 16 Επειδή: «Ποιος γνώρισε τον νου τού Κυρίου, ώστε να τον διδάξει;». Εμείς, όμως, έχουμε νουν Χριστού.
Ιακώβου 3:14 Αν, όμως, έχετε στην καρδιά σας πικρό φθόνο και φιλονικία, μη κατακαυχάστε και ψεύδεστε ενάντια στην αλήθεια. 15 Αυτή η σοφία δεν είναι εκείνη που κατεβαίνει από πάνω, αλλά [είναι] επίγεια, ζωώδης, δαιμονική· [ἐπίγειος, ψυχική, δαιμονιώδης]
Η Αγάπη και ο Φόβος είναι τα δύο βασικά, κυριαρχικά συναισθήματα που εκπροσωπούν την αντιπαράθεση μέσα στον Άνθρωπο ανάμεσα στο Νόμο του Πνεύματος της Ζωής και το Νόμο της Αμαρτίας και του Θανάτου (ή αλλιώς, ανάμεσα στο Φως και το Σκοτάδι, ανάμεσα στη Ζωή και το Θάνατο).
Α’ Ιωάννου 4:16 Κι εμείς γνωρίσαμε και πιστέψαμε την αγάπη που έχει για μας ο Θεός. Ο Θεός είναι αγάπη· και εκείνος που μένει μέσα στην αγάπη, μένει σε ενότητα με τον Θεό και ο Θεός μένει σε ενότητα μ’ αυτόν. 17 Με τούτο η αγάπη έχει φτάσει σε τέλειο βαθμό μαζί μας, για να έχουμε παρρησία κατά την ημέρα τής κρίσης: Επειδή, όπως είναι εκείνος, [έτσι] είμαστε κι εμείς μέσα σ’ αυτό τον κόσμο. Φόβος δεν υπάρχει μέσα στην αγάπη, 18 αλλά, η τέλεια αγάπη βγάζει έξω τον φόβο· επειδή, ο φόβος έχει κόλαση· και εκείνος που φοβάται δεν έχει φτάσει σε τέλειο βαθμό μέσα στην αγάπη. 19 Εμείς τον αγαπάμε, επειδή αυτός πρώτος μάς αγάπησε.