Μάθημα του Ποιμένα Γιώργου Ε Μαρκάκη, την Κυριακή 27 Μαρτίου στο Κέντρο Σαλόμ Αθηνών.
Το θέμα του μαθήματος είναι πολύ πιο σοβαρό και θεμελιώδες από όσο φαίνεται με την πρώτη ματιά μιας απλής παραβολής, μιας απλής χήρας (στο κατά Λουκά 18:1-8).
Όπως ήταν συνήθεια του Ιησού, μιλούσε με παραβολές ώστε να μην μπορούν να δουν βλέποντας, ούτε να ακούσουν ακούγοντας σε αυτούς που δεν ήταν δοσμένο. Όπως είπε ο ίδιος, η εξήγηση των παραβολών είναι μόνον για αυτούς στους οποίους έχει δοθεί να γνωρίσουν τα μυστήρια της Βασιλείας των Ουρανών.
Αυτό το προνόμιο της εξήγησης των παραβολών και της πρόσβασης στα μυστήρια των Ουρανών, έχει δοθεί στην Καινή Διαθήκη σε όλα τα γνήσια παιδιά του Θεού, καθώς το Άγιο Πνεύμα δόθηκε για να μας οδηγήσει σε όλη την Αλήθεια και να μας κάνει γνωστούς τους λόγους του Ιησού.
Μέσα από αυτή την φαινομενικά τόσο απλή παραβολή, ο Ιησούς εξήγησε ένα θεμελιώδες κάλεσμα της Εκκλησίας, που είναι η διεκδίκηση Δικαιοσύνης από τον Αντίδικο. Ο Αντίδικος της παραβολής συμβολίζει αυτό που εμείς γνωρίζουμε σαν Σατανά, που είναι ο Κατήγορος που κατηγορεί τους αδελφούς ημέρα και νύχτα μπροστά στον Θεό (Αποκ. 12:10).
Δύο κλειδιά που ξεκλειδώνουν αυτή την παραβολή είναι, αφενός τα λόγια της χήρας προς τον «άδικο κριτή» (της παραβολής), που έλεγε «απόδωσε μου το δίκιο μου», και αφετέρου η σιγουριά της ότι ο κριτής θα της έκανε απόδοση δικαίου, έστω κι αν η παραβολή τον παρουσιάζει σαν «άδικο κριτή».
Αυτά τα δύο κλειδιά εξηγούν αφενός τον ρόλο της Εκκλησίας στο να ζητά και να διεκδικεί Δικαιοσύνη απέναντι στην Αδικία του Αντίδικου, και αφετέρου την υπόσχεση του Θεού, που κρύβεται μέσα στην απόλυτη βεβαιότητα της χήρας ότι θα αποδοθεί το δίκαιο. Αν ακόμη και ο «άδικος κριτής» στα σίγουρα θα αποδώσει το δίκαιο της χήρας αν και αυτή δεν έχει καμία δύναμη ούτε επιρροή, τότε πόσο πολύ περισσότερο ο Δίκαιος Κριτής θα αποδώσει την Δικαιοσύνη που διεκδικεί η Εκκλησία, αν και, όπως και η χήρα, δεν έχει ούτε δύναμη ούτε επιρροή.
Το θέμα της Δικαιοσύνης είναι το θεμέλιο επάνω στο οποίο στηρίζεται όλο το έργο της Σωτηρίας διαμέσου της εξιλεωτικής θυσίας του Ιησού επάνω στο σταυρό. Ο Ιησούς πέθανε για να κάνει εξιλέωση υπέρ των αμαρτωλών, ώστε ο Θεός να μπορέσει να δίνει άφεση αμαρτιών σε κάθε άνθρωπο που αποδέχεται ως δωρεά αυτή την προσφορά συμφιλίωσης από τον Θεό, διαμέσου πίστης στον Ιησού, τον Υιό που είναι και ο Χριστός του Θεού, που έδωσε τον εαυτό Του ως αντίλυτρο υπέρ των ανόμων.
Όπως ο Θεός έστειλε τον Υιό Του και τον έχρισε για να γίνει ο ίδιος η θυσία ώστε να αποδοθεί Δικαιοσύνη, έτσι έστειλε και διαμέσου του Υιού Του την Εκκλησία, ώστε διαμέσου της Ιερατικής Προσευχής, να διεκδικεί την απόδοση Δικαιοσύνης από τον Δίκαιο Κριτή.
Αυτή η παραβολή αφορά την Προσευχή, όπως είναι γραμμένο στο εδάφιο 1, «Τους έλεγε μάλιστα και μια παραβολή για το ότι πρέπει πάντοτε να προσεύχονται, και να μη αποκάμνουν». Παράλληλα, η παραβολή κλείνει με αναφορά στην πίστη, στο εδάφιο 8: «Σας λέω, ότι θα αποδώσει το δίκιο τους γρήγορα. Πλην, όταν έρθει ο Υιός τού ανθρώπου, άραγε θα βρει την πίστη επάνω στη γη;»
Μέσα από αυτές τις δύο αυτές λέξεις, που αναφέρονται σε δύο σημαντικές και θεμελιακές έννοιες της εν Χριστώ ζωής, την «Προσευχή» και την «Πίστη», χάρη σε αυτή την παραβολή παίρνουν μια εντελώς νέα και βαθύτερη διάσταση από τις απλές έννοιες της προσευχής και πίστης όπως ακούγονται φαινομενικά.
Όσον αφορά την προσευχή, στην ίδια την παραβολή δεν υπάρχει καμία αναφορά σε προσευχή, αλλά σε μια χήρα και ένα άδικο κριτή.
Όσον αφορά την πίστη, δεν μοιάζει επιφανειακά να έχει καμία σχέση με το θέμα της παραβολής, και σίγουρα δεν συνδέεται με την προσευχή.
Επομένως πρέπει να αναρωτηθούμε, ποιες είναι οι βαθύτερες έννοιες περί της Ζωής της Προσευχής και του ρόλου της Εκκλησίας που εκπληρώνονται σε ένα περιβάλλον Κρίσης, Δικαιοσύνης, και αντιπαράθεσης με τον Αντίδικο/Κατήγορο.
Αφετέρου πρέπει να αναρωτηθούμε ποια είναι η σχέση της Πίστης με το όλο θέμα.
Το συμπέρασμα είναι ότι αυτή η επιφανειακά απλή παραβολή είναι σαν μια «πόρτα» που ανοίγει την κατανόηση μας σε θέματα που χρειάζονται σύνθετη θεολογική κατανόηση για να καταλάβουμε το θεσμικό πλαίσιο του Ιερατικού ρόλου της Εκκλησίας για την απόδοση Δικαιοσύνης του Θεού, και της δια πίστεως εμπλοκής της Εκκλησίας μέσα από προσευχή σε διαδικασίες που ενεργούνται στην επουράνια διάσταση και αφορούν την δικαιοκρισία του Θεού στις αυλές του Ουρανού.
Σε αυτό το μάθημα δεν μπαίνουμε σε βάθος ανάλυση αυτού του θεσμικού πλαισίου, αλλά δίνουμε έμφαση στα απλά και σημαντικά σημεία αυτής της παραβολής.